Bij mijn terugkeer naar België in 2003 droomde ik ervan om mijn opgedane kennis te delen, in eerste instantie gelinkt aan mijn studies criminologie. Doch ik merkte dat de organisaties waarmee ik diende samen te werken hier (nog) niet klaar voor waren. Ik diende ook los te komen van de strikte structuur van Japan waarmee ik jaren vertrouwd was geweest en waar ik me eigenlijk goed bij voelde. Ik vond hier mijn plaats niet meer, wat resulteerde in projectwerk waardoor ik regelmatig voor nieuwe uitdagingen kon gaan. Langzaam aan vond ik mijn innerlijke rust terug, waardoor de roep van mijn hart om met mensen en met paarden te werken, luider klonk dan ooit.

 

In eerste instantie dacht ik er niet aan om beide te combineren. Ik legde me enerzijds toe op het werken met paarden die zwaar verwaarloosd of mishandeld waren. Contact maken in zachtheid met deze vaak agressief geworden dieren, was een eerste stap om hen te laten zien dat het ook anders kon. De verbinding die dan vanuit liefde ontstond, was steeds ontroerend en bijzonder mooi. Parallel daaraan volgde ik opleidingen die aansloten bij het Taoïsme en die gericht waren op lichaamswerk en energetisch werk.

 

Toen ik opmerkte welke impact het werken met de paarden op mezelf had, ging ik op zoek naar een opleiding waarbij paarden konden worden ingezet in het begeleiden van mensen. Uit het diverse aanbod besloot ik om te gaan voor equicoaching; ook al klopte niet alles naar mijn gevoel. Ik startte mijn opleiding in 2010; het was een goede basisopleiding en mijn beginpunt om paarden in te zetten voor menselijke groei. Ik richtte mijn eigen praktijk op, waar ik mijn ‘herwerkte’ versie van de methodiek aanbood.

 

Een acuut gezondheidsprobleem in 2011 met complicaties na de operatie zorgde er voor dat ik in 2012 genoodzaakt was mijn praktijk stop te zetten. Mijn leven viel als het ware stil en de focus verschoof naar revalideren. Ondanks de slechte vooruitzichten gaf het zorgen voor paarden mij de kracht om verder te gaan. Eerst zorgde ik voor paarden van een vriendin, die bij mij thuis gestald waren. Later waren het mijn eigen paardjes, die me -soms met de moed der wanhoop- deden doorzetten en volhouden. Ik leerde opnieuw op mijn gevoel te vertrouwen en te gaan voor wat ikzelf belangrijk vond en begon terug opleidingen te volgen. Als eerste stond het behalen van mijn pedagogisch bekwaamheidsbewijs op het verlanglijstje, en daarna was ik niet meer te stoppen. Ondertussen revalideerde ik met mijn paardje Sally, kwam ik mezelf tegen in mijn paardje Sasha, en voelde ik de liefde en de verbinding van hen beide in ons dagelijks contact. Het leven kreeg weer kleur, en het verlangen om dit met andere te delen kreeg meer en meer vorm.

 

Mijn recente opleidingen van systemisch opsteller en klankhealer gaven de doorslag om het verlangen naar een eigen praktijk concreet te maken. Ik was klaar voor een nieuwe start en dus richtte ik vol vertrouwen mijn nieuwe praktijk Heart to heart op. Door voor de paarden te zorgen heb ik mijn eigen grenzen leren kennen en respecteren. Door elke dag met hen in verbinding te zijn vanuit liefde, voel ik me gedragen en gesteund om mijn hart te volgen. Mijn hart dat me heel duidelijk laat voelen dat het assisteren van anderen in hun groeiproces -al dan niet samen met een paard of met de kudde- dé weg is die ik heb te gaan